Πόσες φορές

Πόσες φορές

Πόσες φορές, θυμάμαι, τα κύματα
σε πήραν και σε χτύπησαν
με μανία πάνω στα βράχια
της αγάπης μου.

Πληγώθηκες, θυμάμαι, τότε,
μα δεν λύγισες
όπως πίστεψα, όπως
ήθελα να συμβεί.

Σηκώθηκες, θυμάμαι, έκανες
γροθιά τα, φαγωμένα
από την αρμύρα, χέρια σου
και τα χτύπησες στο βράχο.

Λίγο αίμα, θυμάμαι, καυτό,
έτρεξε από τις πληγές σου.
Ήρθα κοντά σου, με ένα
καμωμένο από δάκρυα, κουρέλι,

να δέσω τις πληγές σου,
να σταματήσω το αίμα και
να κάνω τα δάκρυα γιατρικό
στις…πληγές… Μας!!!

Όταν…

Όταν η μελωδία, σε ταξιδεύει
σε πέλαγα θεία και
δρόμους, από χρυσό κεντημένους,
σε σπρώχνει να (τους) διαβείς…

Όταν η ευωδία του τριαντάφυλλου
γεμίζει την καρδιά με γαλήνη
και τρέμουν τα στήθη, με άρωμα
τέτοιο μεθυστικό – ηδονικό…

Όταν τα βήματα γοργά – χορευτικά
οδηγούν στο δρόμο για τον γυρισμό,
σε μέρη αγαπημένα – μέρη που
τόσο αγάπησες πολύ – …

Όταν το ηλιοβασίλεμα μελαγχολία
σου φέρνει μακρινή,
κι αναρωτιέσαι μην είναι
η μελαγχολία, η στερνή…

Θα’ χεις θυμηθεί
τον ήχο της φωνής μου,
το άρωμα του κορμιού μου,
τον τρόπο που «περπάτησες» πάνω μου

νύχτες και νύχτες, μες το σκοτάδι,
και πως μονάχα η ματιά μου
σε χάιδευε, όμοια με
ήλιο που βασιλεύει, την θάλασσα!!!

pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-