Τόσες στιγμές περάσανε
και δεν κατάφερα,
ν’ αγγίξω τίποτε.
Τα φώτα δίπλα έσβησαν
τα πάντα γύρω μου,
ερημώνουν σιγά σιγά.
Ο ουρανός, απόψε, με τρομάζει,
νιώθω το μάτι της φύσης
να με κατασκοπεύει,
και οι ήχοι της, απόψε,
κι αυτοί πέτρινοι, με χτυπούν.
Φοβισμένη γυρίζω το βλέμμα,
ελέγχω την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της ζωής.
Και ζητώ, και ψάχνω, και γυρεύω στο φως,
το αχνό των αστεριών∙
κάποια μορφή…
Κάποιος με καλεί, να τον
ακολουθήσω∙ η ιδέα μου,
λέω θα είναι, μα να’ τος πάλι,
με φωνάζει, με καλεί κοντά του.
Φοβάμαι τόσο μα τόσο πολύ.
Δεν αντέχω και κλείνομαι ξανά
μέσα στο μελαγχολικό καταφύγιο
της μοναξιάς μου!
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998-