Και δειλά, δειλά γύρισα το βλέμμα
στον καθρέφτη
και τον είδα να κλαίει,
χωρίς τα δικά μου μάτια,
να είναι υγρά.
Μονάχα τα χείλη ήταν καυτά
γιατί οι σκέψεις που δεν τόλμησα
να ξεστομίσω άρχισαν, ήδη,
να τα γλείφουν σα πύρινες γλώσσες.
Και λίγο έλειψε να χαθώ
μέσα σε πέλαγος άγιο, τότε
που ο καθρέφτης με κοίταζε, και
ολοένα με βύθιζε στις μαύρες λίμνες
των ματιών μου!
Δεν άντεξα την άθλια μορφή του
και μια πέτρινη κραυγή,
με πλημμύρισε, βγήκε μεμιάς
και ράγισε… τον καθρέφτη!
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-