Τα δάκρυα στέγνωσαν
στο βωμό της απορίας,
κάποια νύχτα περιμένοντας
απάντηση σε κάποιο «γιατί;»
Ζούσαμε σε ένα θερμοκήπιο
και ο ήλιος κάθε μέρα
όλο και πιο καυτός
σκότωνε τη ζωή μας.
(Και) οι δυστυχίες έπεφταν
καταιγίδα στα κορμιά μας,
οι κεραυνοί έκαψαν
τα βλαστάρια της ψυχής μας.
Τα λόγια ήταν λίγα.
Ένα βιαστικό «καλημέρα»,
ένα κρύο «τι κάνετε»
και πολλά «αντίο».
Οι χαρές ελάχιστες.
Μια γκρίζα πεταλούδα,
το χαμόγελο ενός παιδιού,
μια μελωδία απ’ το παλιό τρανζίστορ.
Καθόλου όνειρα, καμμία ελπίδα
δεν ευδοκιμούσαν εκεί.
Μια σταγόνα δύναμη
έβρεξε ο ουρανός,
κι έτσι συνεχίστηκαν
οι θρήνοι… και…
οι ικεσίες…
Τώρα, που πάμε;
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-