Σε γνώρισα μόλις χθες
είχες τα μάτια γεμάτα έρωτα
και τα χέρια πιστά σ’ ό,τι
άγγιξες με τόσο πόνο, γλυκά.
Εισέπνευσα αχόρταγα τ’ άρωμά σου,
μέτρησα τους σφυγμούς σου
τη στιγμή που ακίνητος
λούστηκες με τα δάκρυα των μαλλιών μου.
Ρώτησες βγάζοντας μιαν κραυγή:
«ξέρεις σε τι διαφέρουν
από εμάς, οι ανήσυχοι νεκροί;»
και μετά σώπασες, ησύχασες,
όπως οι Ανήσυχοι, κι εσύ
δε μου μιλάς, δε συζητάς για αγάπη
μόνο σιωπάς κι ακούς το τραγούδι
της έκστασης να σβήνει.
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-