Σ’αγαπώ, του είπα
κι εκείνος έκλαιγε και γελούσε
καθώς έπινε με λατρεία
τα δάκρυα του κορμιού μου.
Λύγισε για μια στιγμή,
έψαξε στις ρίζες των μαλλιών μου,
ψηλάφισε τον πόνο και το ρέγος
της κάθε απαστράπτουσας στιγμής.
Πνίγηκα σε λυγμούς ευτυχίας
σαν ανακάλυπτα τη μαγεία
του κάθε σπασμού, της
κάθε αρπαχτικής κραυγής.
και… όπως μετά από μπόρα
ύποπτη φαίνεται η γαλήνη,
έτσι μετά τα’ αποκορύφωμα, ακίνητοι –
– ακοίμητοι περιμέναμε την άλλη καταιγίδα.
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-