Είναι η ώρα περασμένα μεσάνυχτα,
κάθισα να γράψω
για να γλιτώσω απ’ την
επιμονή σου να τριγυρνάς
στο μυαλό, ω Μνήμη…
Σ’ αφήνω να οδηγήσεις το χέρι
στα μονοπάτια τα δικά σου
αυτά που μόνο εσύ χαράζεις
κι είναι βαθιά πολύ βαθιά
όπως βαθύ το χάραγμά σου.
Φυσάς πνοή στη νόηση και
την ξαγρύπνια φίλη κάνεις,
σκέφτομαι τι έρχεται αύριο
μα εσύ όλο μ’ εμποδίζεις
και με γυρνάς πίσω ξανά, και πάλι πίσω, πάλι…
Είπα πως θα γλιτώσω αν
Το χατίρι σου κάνω
μα εσύ μου φαίνεσαι σκληρή
και την υπομονή μα και κουράγιο
σιγά, σιγά μου χάνω…
Μα να’ σαι εξασθενείς, χαλνάει
το βάδισμά σου, βοηθό δε
θες, περήφανη εσύ πάντα
μα πάντα, έτσι θα μείνεις
κι έτσι θα’ σαι.
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-