Χώματα χωρισμένα με νοερά χρώματα
Θρήνοι με διαφορετικές λέξεις
κι άνθρωποι με άλλες φορεσιές
Παιδιά, νέοι, γέροι, όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί.
Όμως, το αίμα ίδιο τρέχει
και τι κλάμα ίδιο ηχεί
Γιατί ο Θάνατος δεν είναι ρατσιστής
Δεν αναγνωρίζει χρώμα, θρησκεία, φυλή
Δεν ξεχωρίζει αναπνοές, δεν ενδιαφέρεται για αιτίες
Ούτε και για συνθήκες
Και η Αγάπη από το ίδιο σκαρί είναι φτιαγμένη
Όσο παράξενο κι αν σου ακουστεί
Δεν επιλέγει, ανοίγει διάπλατα τα χέρια και όλους τους χωρεί
Την Ελεημοσύνη εξίσου αδιάφορη την αφήνεις, αν είσαι άσπρος ή μαύρος
Απλώνει το χέρι και σου δίνει λίγο ψωμί
Και η Προσφυγιά το ίδιο θα σου φερθεί
Όταν η δική σου σειρά ‘ρθει.
Γιώτα Σ.