Βουλιάζουμε.
Βαλτώνει η ευτυχία και μαζί της κάθε τι όμορφο.
Πάψαμε να αναζητούμε νοήματα.
Βουλιάζουμε στην καυτή από τα βήματα και τις ρόδες άσφαλτο,
γιατί οι ωκεανοί στερέψανε
και το χώμα έγινε καρκίνος.
Η ουσία καταναλώνεται από τα ανούσια και γίνεται η καθημερινότητα δεδομένη.
Χάθηκαν οι συλλογισμοί εδώ και εκεί,
αποκοιμήθηκαν τα όνειρα κι εκείνα τα αληθινά αισθήματα ξεψύχησαν.
Βουλιάζουμε στους συμβιβασμούς.
Πιστεύοντας πως έτσι είναι η ζωή.
Ναυάγια στον υπόκοσμο θα είναι η κατάληξη.
Και μέσα από το χάος θα γεννηθεί ξανά το πρώτο φως.
Γκουτσίδου Κορίνα