Σ’ είδα στο φως του κεριού
να μ’ αποχαιρετάς με δάκρυα στα μάτια
και την απορία ζωγραφισμένη στα χείλη.
Τα ξύλα στο τζάκι έτριξαν και
τάραξαν τη μαρτυρική σιωπή που μας έπνιγε.
Έκανα ένα βήμα προς την πόρτα
κι εσύ ασυνήθιστα ατάραχος
με παρακολουθούσες να φεύγω χωρίς να
αφήνεις τις λέξεις να δραπετεύσουν…
και να πάρουν μαζί τους το βάρος
του Χωρισμού.
Ήθελες, όπως είχα καταλάβει, να
υποφέρεις το χωρισμό δίχως ντροπή,
δίχως ανόητα ερωτήματα,
γιατί; και τώρα; μα γιατί;
Τα καυτά δάκρυα και η σιωπή
είναι αυτά που εξαγνίζουν
τις ψυχές μας – τις βάζουν στο
καμίνι του πόνου για να βγουν
καθάριες και έτοιμες για κάθε νέο
Χωρισμό !…
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1997-