Οι νύχτες έχουν γίνει αμέτρητες
και τα δάκρυα ποτάμια
που διασχίζουν ήρεμα
την έρημο της ζωής μου.
Καλά ακούτε Έρημος!
Έρημη από χαρά και χρώμα,
από φίλους και εχθρούς,
από μουσικές και κραυγές.
Στις ερήμους χάνεις, φεύγεις έξω
απ’ το χρόνο και το χώρο,
ζεις σε μια μονοτονία
που σε πληγώνει, δίχως οίκτο.
Τα βήματά σου βουλιάζουν
και γίνονται ασταθή και
προχωράς με τα μάτια κλειστά,
ξέροντας πως δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο.
Ψάχνεις για μια Όαση
σ’ αυτή την Έρημο μα…
δε σε νοιάζει και πολύ,
έχεις συνηθίσει και δε φοβάσαι.
pic-a-poem.gr
Άννα Κ. Γεωργάκη -1998-