Μουσική & στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Χορν & Μάρω Κοντού
Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα ‘θελε να ζει
γιατί τ’ όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ’ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε
μαζί μ’ εμάς και τα όνειρά μας
μαζί μ’ εμάς και τα παιδιά μας
Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι απ’ το θάνατο
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού
ένας σκύλος που απορεί
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη τής αυλής μου
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της
ένας κρυφός αναστεναγμός
έν’ αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει ν’ αγγίξει
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…
Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή τού ονείρου
είναι ένα ξέφτισμα ζωής
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ’ την καρδιά μου
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου
Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ’ τον ουρανό
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ’ τον ουρανό
Μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο
Μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν’ να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν’ να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί