Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν΄ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ΄αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα,
σφίγγοντας την σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα,
να μεταμορφωθώ και γω – σε μια σκιά.
Ω ζυγαριές των αισθημάτων!
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά,
που είναι πιο εύκολο ν΄αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμα σου,
ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες τα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά -και θα συνεχίσει να βαδίζει χαρούμενα-
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.